Francja, jako jedna z głównych potęg gospodarczych na świecie, słynie z doskonałych warunków socjalnych, zadowalających zarobków oraz wysokiego standardu życia. Mimo to, praca we Francji nie jest często wybieranym rozwiązaniem przez Polaków. W 2022 roku zaledwie 1,8% badanych Polaków wskazało Francję jako preferowany kierunek emigracji zarobkowej. Niemniej jednak, temat "praca we Francji" może okazać się godny zainteresowania i warto mu się przyjrzeć. Jak wygląda francuski rynek pracy i co ma do zaoferowania? Odpowiedź na to pytanie znajdziesz w poniższym artykule.
Zarobki we Francji
Zarobki we Francji zależą od wielu czynników, takich jak poziom wykształcenia, doświadczenie zawodowe, sektor zatrudnienia czy region kraju. We Francji obowiązuje minimalna płaca godzinowa, zwana "SMIC" (Salaire Minimum Interprofessionnel de Croissance). Na 2021 rok minimalna płaca wynosiła 10,25 euro brutto za godzinę pracy, co przekłada się na około 1 554,58 euro brutto miesięcznie przy pełnym wymiarze czasu pracy (35 godzin tygodniowo). Średnie wynagrodzenie we Francji wynosi około 2 500 - 3 000 euro brutto miesięcznie, ale może się różnić w zależności od sektora i stanowiska. Specjaliści oraz kadra kierownicza mogą zarabiać znacznie więcej, nawet do 5 000 - 6 000 euro brutto miesięcznie lub więcej.
Zarobki we Francji mogą się różnić w zależności od regionu. Zwykle najwyższe zarobki oferowane są w Paryżu i okolicach, gdzie koszty życia są również wyższe. W mniejszych miastach i na prowincji zarobki mogą być nieco niższe, ale koszty utrzymania również są niższe. Warto pamiętać, że podane kwoty zarobków są brutto, a zatem od wynagrodzenia należy odliczyć podatek dochodowy oraz obowiązkowe składki na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne. W efekcie wynagrodzenie netto będzie niższe niż brutto.
W przypadku pracowników wykwalifikowanych oraz na wyższych stanowiskach, wynagrodzenie jest często negocjowane indywidualnie i może obejmować dodatkowe świadczenia, takie jak premie, benefity czy możliwość uczestnictwa w programach motywacyjnych. Warto zwrócić uwagę na warunki i oferty pracy we Francji, takie jak długość tygodnia pracy (35 godzin), prawo do płatnego urlopu (minimum 5 tygodni rocznie) oraz różne świadczenia socjalne, które wpływają na ogólną jakość życia pracowników.
Zezwolenie na pobyt i prace we Francji
Aby legalnie mieszkać i pracować we Francji, obywatele spoza Unii Europejskiej muszą uzyskać odpowiednie zezwolenie na pobyt i pracę. Proces uzyskania zezwolenia różni się w zależności od kraju pochodzenia osoby ubiegającej się oraz celu jej pobytu we Francji. Zezwolenie na pobyt jest wydawane przez francuską Prefekturę. W zależności od celu pobytu, istnieje kilka rodzajów zezwoleń na pobyt, takich jak zezwolenie dla studentów, pracowników czy członków rodziny. Osoby ubiegające się o zezwolenie muszą spełnić określone wymagania, takie jak udokumentowanie źródła utrzymania, ubezpieczenia zdrowotnego czy umowy najmu mieszkania.
Praca we Francji dla osób spoza Unii Europejskiej
Aby legalnie pracować we Francji, obywatele spoza UE potrzebują również zezwolenia na pracę. Proces uzyskania zezwolenia na pracę zazwyczaj rozpoczyna pracodawca, który zamierza zatrudnić cudzoziemca. Pracodawca musi wystąpić do Direccte (Direction régionale des entreprises, de la concurrence, de la consommation, du travail et de l'emploi) z wnioskiem o zezwolenie na pracę dla swojego przyszłego pracownika. Gdy zezwolenie zostanie przyznane, osoba ubiegająca się może kontynuować proces ubiegania się o zezwolenie na pobyt.W przypadku obywateli krajów, które podlegają wymogowi wizowemu, przed przyjazdem do Francji, należy uzyskać wizę długoterminową (VLS-TS). Wiza ta pełni jednocześnie funkcję tymczasowego zezwolenia na pobyt przez pierwsze 3 miesiące pobytu we Francji. Aby uzyskać wizę, osoba ubiegająca się musi zgłosić się do francuskiego konsulatu w swoim kraju z wnioskiem wizowym, paszportem, dokumentami potwierdzającymi cel pobytu oraz innymi wymaganymi dokumentami. Po przyjeździe do Francji, osoba posiadająca wizę VLS-TS musi ją zarejestrować online w ciągu 3 miesięcy od daty wejścia na terytorium francuskie. Po walidacji wizy, osoba ta otrzymuje zezwolenie na pobyt ważne przez okres wskazany na wizie. Aby przedłużyć swój pobyt we Francji, osoba posiadająca zezwolenie na pobyt musi je odnowić przed upływem ważności. Proces odnowienia zezwolenia na pobyt odbywa się w francuskiej Prefekturze. W zależności od rodzaju zezwolenia, może być wymagane przedstawienie dodatkowych dokumentów, takich jak zaświadczenie o zatrudnieniu, umowa najmu, czy świadectwo ukończenia studiów.
Praca we Francji dla osób należących Unii Europejskiej
Obywatele krajów członkowskich UE, EOG oraz Szwajcarii nie muszą uzyskiwać zezwolenia na pobyt ani pracę we Francji, jednak muszą spełniać pewne warunki, takie jak posiadanie ważnego dokumentu tożsamości oraz wystarczających środków finansowych. W przypadku niektórych rodzajów zezwoleń na pobyt, osoby ubiegające się mogą być zobowiązane do uczestniczenia w kursach języka francuskiego oraz programach integracyjnych, które mają na celu ułatwić adaptację w nowym kraju. Osoby, które zamierzają osiedlić się we Francji na stałe, mogą ubiegać się o stałe zezwolenie na pobyt po kilku latach legalnego pobytu w kraju. Stałe zezwolenie na pobyt jest ważne przez 10 lat i uprawnia do pracy na terytorium Francji.
Urlop macierzyński we Francji
Urlop macierzyński we Francji, zwany również "congé maternité", jest uregulowany prawnie i gwarantuje matkom czas na regenerację oraz opiekę nad noworodkiem. Standardowy urlop macierzyński trwa 16 tygodni (112 dni), z czego 6 tygodni przed przewidywanym terminem porodu oraz 10 tygodni po porodzie. W przypadku trzeciego dziecka oraz kolejnych, urlop macierzyński przedłuża się do 26 tygodni. W przypadku ciąży mnogiej, urlop jest jeszcze dłuższy – przy bliźniakach wynosi 34 tygodnie, a przy trojaczkach 46 tygodni. Podczas urlopu macierzyńskiego kobieta otrzymuje zasiłek macierzyński, który wypłaca Caisse d'Allocations Familiales (CAF) lub Caisse de Mutualité Sociale Agricole (MSA). Wysokość zasiłku zależy od zarobków kobiety w okresie 3 miesięcy przed urlopem. Maksymalna kwota wynosi 89,03 euro dziennie (dane z 2021 roku).
We Francji istnieje również tzw. "congé paternité", czyli urlop ojcowski. Ojcowie mogą wziąć 25 dni wolnych (33 dni w przypadku wieloraczków) w ciągu 6 miesięcy od narodzin dziecka. Zasiłek ojcowski jest wypłacany na podobnych zasadach co zasiłek macierzyński. Aby skorzystać z urlopu macierzyńskiego, należy zgłosić ciążę do CAF lub MSA, a także do pracodawcy. Zgłoszenie powinno nastąpić najpóźniej przed upływem 14 tygodni ciąży. We Francji istnieje możliwość elastycznego korzystania z urlopu macierzyńskiego i ojcowskiego, tzn. można go podzielić na kilka krótszych okresów lub wziąć go na raz. Ważne jest jednak, aby pamiętać o wymogach zgłoszeniowych oraz terminach, w jakich należy wykorzystać przysługujący urlop.
Zwolnienie chorobowe we Francji
Zwolnienie chorobowe we Francji zwane "arrêt maladie", to urlop zdrowotny przyznawany pracownikom, którzy nie są w stanie wykonywać swojej pracy z powodu problemów zdrowotnych. Aby uzyskać zwolnienie chorobowe, pracownik musi przedstawić zaświadczenie lekarskie (certificat médical), które jest wystawiane przez lekarza. W zaświadczeniu powinny się znaleźć informacje na temat przyczyny niezdolności do pracy oraz okresu, na jaki zwolnienie jest wystawione. Pracownik ma obowiązek poinformować pracodawcę o swoim stanie zdrowia i przesłać mu zaświadczenie lekarskie najpóźniej w ciągu 48 godzin od wystawienia dokumentu. W przeciwnym razie pracownik może stracić prawo do wynagrodzenia za czas nieobecności. Zasiłek chorobowy (indemnités journalières) jest wypłacany przez ubezpieczenie zdrowotne (Assurance Maladie) i zależy od wynagrodzenia pracownika. Wysokość zasiłku wynosi zazwyczaj około 50% średniego wynagrodzenia brutto z ostatnich 3 miesięcy przed zwolnieniem. Maksymalna kwota zasiłku wynosi 198,99 euro dziennie (dane z 2021 roku).
Zasiłek chorobowy jest wypłacany od 4. dnia zwolnienia (pierwsze 3 dni to tzw. "jour de carence") i może być wypłacany maksymalnie przez 360 dni w ciągu ostatnich 3 lat. W przypadku niektórych ciężkich chorób zasiłek może być wypłacany przez dłuższy czas. Pracodawca może zażądać kontroli lekarskiej, aby upewnić się, że pracownik rzeczywiście nie jest zdolny do pracy. Kontrolę przeprowadza lekarz wyznaczony przez pracodawcę, a jej koszty ponosi pracodawca. Po zakończeniu zwolnienia chorobowego pracownik powinien zgłosić się do pracy. W przypadku przedłużających się problemów zdrowotnych można ubiegać się o przedłużenie zwolnienia lub, w niektórych przypadkach, o rentę inwalidzką.
Nie wszystko co napisaliśmy w artykule jest dla Ciebie jasne? Masz pytania?
Zapraszamy do kontaktu: kontakt@globelus.pl
Dołącz do GLOBELUS.PL na facebook.com